Έτσι σκληρός που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με:

Θα τον ζήσουμε με κέφι.

Δωσ' μου το μικρό χέρι σου.

Θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε.

Θα πηδήσουμε και θα πονέσουμε.

Είμαστε ξανά το ζευγάρι 

που έζησε σε μέρη δασιά, 

στις άγριες σπηλιές των βράχων.

Έτσι μακρύς που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με

μ' ένα πανέρι, με το φτυάρι σου,

με τα παπούτσια και τα ρούχα σου. 

Τώρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο,

όχι μονάχα για τα γαρίφαλα,

όχι μονάχα για να βρούμε το μέλι:

χρειαζόμαστε τα χέρια μας,

για να πλύνουμε και ν' ανάψουμε φωτιά.

Και τότε ας τολμήσει ο σκληρός χρόνος

να προκαλέσει την απεραντοσύνη

τεσσάρων χεριών και τεσσάρων ματιών.

         

                                              Πάβλο Νερούδα, "Μ' εκείνην"

Πάντα γυρίζω εκεί προς τα χαράματα

της όμορφης αγάπης μας. Μην τύχει,

φοβάμαι, το μοιραίο να συντύχει

και φύγουν για τ' αγύριστα περάματα. 

Θαρρώ ζωή τής δίνω ανακαλώντας 

τα πρωτινά φεγγοβολήματά της,

το ανόθευτο μεθύσι μας κοντά της

τα δώρα της περίσσια σπαταλώντας.

Κι αναζητώ το βλέμμα σου γεμάτο

μιαν αφοσίωση αστέρευτη, σαν έννοια,

σαν έλξη να 'ταν όλο μαγνητένια,

τόσο όμορφο ήταν, τόσο ήταν γεμάτο. 

Αχ! ο κρυφός καημός που μου κρατάει

τη σκέψη σκλαβωμένη στο πρωτάνθι,

ενώ γύρα μας περισσεύουν τ' άνθη

που αμέριμνα η αγάπη μας σκορπάει. 

                                              Μ. Πολυδούρη