Πάντα γυρίζω εκεί προς τα χαράματα

της όμορφης αγάπης μας. Μην τύχει,

φοβάμαι, το μοιραίο να συντύχει

και φύγουν για τ' αγύριστα περάματα. 

Θαρρώ ζωή τής δίνω ανακαλώντας 

τα πρωτινά φεγγοβολήματά της,

το ανόθευτο μεθύσι μας κοντά της

τα δώρα της περίσσια σπαταλώντας.

Κι αναζητώ το βλέμμα σου γεμάτο

μιαν αφοσίωση αστέρευτη, σαν έννοια,

σαν έλξη να 'ταν όλο μαγνητένια,

τόσο όμορφο ήταν, τόσο ήταν γεμάτο. 

Αχ! ο κρυφός καημός που μου κρατάει

τη σκέψη σκλαβωμένη στο πρωτάνθι,

ενώ γύρα μας περισσεύουν τ' άνθη

που αμέριμνα η αγάπη μας σκορπάει. 

                                              Μ. Πολυδούρη