Κατάκοπος πλαγιάζω, ανάπαψη γλυκιά

να βρω για μέλη από πορεία κουρασμένα. 

Μα μόλις στο κορμί μου σταματά η δουλειά,

αρχίζει στο κεφάλι, εργάζονται τα φρένα.

Οι στοχασμοί μου τότε φεύγουν, παν μακριά

με ζήλο στο προσκύνημά σου και κρατάνε

ορθάνοιχτα τα βλέφαρά μου τα βαριά,

που όπως θωρεί ο τυφλός στα σκοτεινά κοιτάνε.

Μα της ψυχής μου η όραση η φανταστική

τη σκιά σου παρουσιάζει στην τυφλή μου θέα

σαν διαμάντι ψηλά στη νύχτα τη φριχτή,

που από μαύρη και γριά την κάνει ωραία και νέα.

Κι έτσι, ημέρα τα μέλη μου, νύχτα τα φρένα

δεν ησυχάζουν από μένα κι από σένα!

27ο σονέτο W. Shakespeare

(μτφρ. Β. Ρώτας, Β. Δαμιανάκου)