Δάντης και Βεατρίκη ("Ιστορία τού ευρωπαϊκού πνεύματος" του Π. Κανελλόπουλου)

Δεν είχε συμπληρώσει τα εννιά του χρόνια ο Δάντης, όταν, όπως μας λέει ο ίδιος, πρόβαλε για πρώτη φορά στα μάτια του "la gloriosa donna" (η ένδοξη γυναίκα) τού πνεύματός του, εκείνη που "από πολλούς, που δεν ήξεραν πώς να την ονομάσουν, ονομαζόταν Βεατρίκη". Δεν ήταν λοιπόν "Beatrice" το πραγματικό όνομα της κόρης που, όταν την πρωτοείδεν ο Δάντης, είχε μόλις συμπληρώσει τα οχτώ της χρονάκια; Και γιατί την ονόμασαν "Beatrice" (όνομα που προέρχεται από τη λέξη "beata", η "μακαρία") οι άλλοι, πριν την ονομάσει έτσι ο ίδιος ο Δάντης; [...] Ο ποιητής είχε τη μεγάλη ευτυχία ν' αντικρίσει τη Βεατρίκη. Να την αντικρίσει και να δεχθεί από μακριά -αυτό ήταν όλο- τον χαιρετισμό της, που σε λίγο μάλιστα αρνήθηκε να τον επαναλάβει εκείνη. Είχε την ευτυχία να πονέσει, χωρίς να το μάθει η Βεατρίκη. Είχε την ευτυχία, αφού πέθανε η αγαπημένη του (και πέθανε νέα), να μην την ξεχάσει πια ποτέ του. Αυτά τα λιτά γεγονότα, συνδυασμένα και με ορισμένα οράματα που ήταν πραγματικότερα κι από την πραγματικότητα, μας περιγράφει ο Δάντης στη "Νέα Ζωή". Σε ποιον θα αρκούσαν σήμερα αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, για να αισθανθεί και να γράψει όσα αισθάνθηκε και έγραψε -όπως τα έγραψε- ο Δάντης; Η Βεατρίκη, με τα μικρά και λίγα βήματα που έκαμε επάνω στη γη, γέμισε με την αιώνια παρουσία της τον κόσμο.