"Αὐτόν γε Ἀλέξανδρον οὐκ αἰσχύνομαι θαυμάζων" (Αρριανός)

Νοέμβριος του 333 π.Χ. Στην πεδιάδα τής Ισσού ο νεαρός βασιλιάς τής Μακεδονίας και επικεφαλής τού "Κοινού των Ελλήνων", Αλέξανδρος, νικά με τη στρατηγική ευφυία του τον Μέγα Βασιλέα, Δαρείο Γ΄ τον Κοδομανό. Αυτόν που ενώπιόν του όλοι οι υπήκοοί του έκλειναν με το χέρι το στόμα τους, για να μην μολύνουν τον αέρα που ο ίδιος ανέπνεε! Ο Πέρσης Βασιλιάς αποχωρεί από το πεδίο τής μάχης έντρομος και ταπεινωμένος, εγκαταλείποντας στα χέρια τού αντιπάλου του το άρμα του, το τόξο του, την ασπίδα του και το βασιλικό του μανδύα.

Η πληροφορία ηχεί με τρόπο φρικιαστικό στα αφτιά τής μητέρας τού Δαρείου. Ο γιος της έχει πεθάνει -υποθέτει- και ξεσπά σε θρήνους. Μαζί της θρηνούν για την απώλεια η γυναίκα και τα παιδιά τού Δαρείου. Αναλογίζονται συνάμα, έχοντας πέσει στα χέρια τού εχθρού, και την προσωπική τους μοίρα, η οποία προδιαγράφεται ιδιαίτερα σκληρή. Όμως, ο Αλέξανδρος τούς συμπεριφέρθηκε "βασιλικώς". Αφού τους καθησύχασε, λέγοντας πως ο Δαρείος ζει, επέτρεψε στις δύο γυναίκες να ζουν, όπως και πριν. Να απολαμβάνουν, δηλαδή, τις βασιλικές τιμές, να ντύνονται με τα ενδύματα και τα στολίδια τα βασιλικά και, προπάντων, να φέρουν το τίτλο τής "βασίλισσας".  

323 π.Χ. Δέκα χρόνια μετά την κατά κράτος νίκη τού αήττητου Αλέξανδρου έρχεται και τον συναντά στα βάθη τής Ανατολής ο θάνατος. Ο Αλέξανδρος δεν ζει πια. Στις 10  Ιουνίου άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα. Από εκεί η είδηση διαδίδεται σαν αστραπή σε ολόκληρο τον κόσμο. Φτάνει και στη βασιλική οικογένεια. Ο εχθρός τού Δαρείου είναι πλέον νεκρός! Κι όμως, αντί για δάκρυα χαράς (σαν κι αυτά τού ορκισμένου εχθρού των Μακεδόνων, του Δημοσθένη) η μητέρα τού Δαρείου ξεσπά σε ατελείωτο θρήνο. "Αποφάσισε να μη βάλει τροφή στο στόμα της", λέει ο Curtius Rufus, "και να μη δει ξανά το φως. Πέντε ημέρες μετά την απόφασή της αυτή πέθανε. Η μητέρα που άντεξε στην καταστροφή και το θάνατο του γιου της δεν άντεξε στο θάνατο εκείνου που είχε νικήσει και καταστρέψει το γιο της!"