Τὸ γράμμα μέσα στὴν καρδιὰ εἶναι δίχως μελάνι

καὶ δὲν μπορεῖ πλιὸ νὰ λιωθεῖ, παρὰ σὰν ἀποθάνει.

Κι ἀπόψε ν’ ἀρραβωνιαστῶ βούλομαι μετὰ κεῖνο’, 

νά ‘ν’ Ἄντρας μου καὶ Ταίρι μου κι ἄλλης δὲν τὸν ἀφήνω.

Γιατὶ ἤταξα τοῦ Ρώκριτου σύντροφο νὰ τὸν κάμω 

καὶ χίλιοι χρόνοι ἄν-ε διαβοῦν μ’ ἄλλον δὲν κάνω γάμο.

Κι ἂς εἶν’ κι ἀλάργα ἀπὸ δεπά κι ἂς εἶναι κ’ εἰς τὰ ξένα,  

ἐγὼ νά ‘μαι γιὰ λόγουν του κ’ ἐκεῖνος ὁ-γιὰ μένα.

                                  Βιτσέντζος Κορνάρος, "Ερωτόκριτος"